Sintonice unha emisora de radio pola mañá. Aínda medio durmido, infórmese dese tema que leva unha semana ocupando as portadas dos xornais. Entenda o seu alcance mentres prepara un zume de laranxa. Poña a cafeteira, corte unhas rebandas de pan, pele un kiwi. Sexa consciente de que o asunto, segundo explican os analistas políticos, está a piques de achegarse a uns niveis de enorme gravidade. Abra un cartón de leite. Reflexione, sopese argumentos tomando o café. Contra todo prognóstico, note que comeza a formarse unha opinión ao respecto. Daquela permítase ser asaltado por un xuízo firme e definitivo. Intúa que, cun pouco de sorte, se o vento sopra ao seu favor, por fin poderá experimentar o pracer de pronunciarse en público. Póñase contento. De camiño ao traballo, coa cabeza alta, escoite uns aplausos que lle dan a benvida ao imperio da valoración. Permaneza nese estado de euforia durante o resto do día. Síntase unha mestura de poeta e politólogo. Pero non se despiste. Convénzase de que unha opinión acabada de adquirir necesita coidados. Que non escape, que solidifique. Rematada a súa xornada laboral, antes de saír da oficina, ensaie diante dun espello as inflexións do seu discurso. Defínase como un aristócrata da persuasión. Arrastrado por esa forza, diríxase ao bar onde os seus amigos se reúnen para tomar unhas cañas. Saúde coa timidez habitual. Comprobe que están debatendo sobre ese tema do que non deixan de falar nos medios de comunicación. Colla aire. Perciba un alto índice de acaloramento. Tente incorporarse á conversa co ánimo de exhibir o seu parecer. Esfórcese en meter baza, pugne por facerlle un sitio ás súas apreciacións máis brillantes. Pero non o consiga. Sexa incapaz de tomar a palabra. Afúndase no desánimo, martirícese en profundidade. Sinta que a súa opinión, en vista desa actitude, decide abandonalo por un señor que entra nese momento. A continuación, pense que nada diso importa. Reláxese. Beba en silencio. Permítase concluír que aquel criterio, falto de paradoxos, non encaixaba co seu carácter. Instálase de novo no paraíso dos abstraídos. Note que xa está recuperado. Máis enteiro que cando pola mañá se viu asaltado polo impulso de opinar con rotundidade. Agarde entón a que un dos seus amigos, antes de pedir outra rolda, o convide a emitir un xuízo sobre a gran noticia deses días. Non teña piedade. Dígalles con orgullo: «Eu que sei».