De Rafael a Durero, de Turner a Julio Quesada arribamos ao universo artístico de Teresa Argibay, pintora palmeirense e excelente acuarelista, cunha acusada querenza polos paraugas e as papoulas. Agora que aqueles —parece— se van e chegan estas, é quen de apreixar con sutileza e habelencia a súa efémera esencia sobre a superficie do lenzo.
Como técnica artística, a acuarela eríxese nun medio refinado e expresivo capaz de aprehender o sublime da súa condición e, simbolicamente, da vida mesma. A súa vaga natureza recrea representacións que transcenden o visual e nos achegan á esencialidade. Así, a súa transparencia e luminosidade evocan a atmosfera mesma do lugar representado, e invitan a perderse nas súas profundidades: a inmensidade, a maxestosidade, o misterio do outro lado da ollada.
A maxia de Teresa Argibay reside na súa capacidade de suxerir máis ca de describir, creando espazos para a ensoñación do espectador, tanto nas paisaxes naturais coma no retrato ou nas escenas cotiás, onde a fluidez das formas e a dimensión poética das cores acada eses estados emocionais coa exquisitez e a delicadeza que lle son propias.
Canto de pintura xaponesa agroma neste estilo de acuarela? Espazos abertos, formas sinxelas, leves, atemporais, transitorias, serenas, modestas, cores naturais en superficies escasamente amobladas...: isto é, estilo wabi-sabi. Certo é que Teresa Argibay cambia a flor da cerdeira —sakura: beleza e mortalidade— pola papoula, igual de sutil e fermosa, igual de transitoria, símbolo perdurable do etéreo, do sensual e inaprensible —por certo, moi apreciada polos impresionistas.
Unha flor que desafía a permanencia, que se presta a esta técnica, lista para fusionar tons, esvaer límites e emular a fugacidade de todo o sensible e natural, pero que, no cadro, alcanza a eternidade da arte e nos empuxa á nostalxia e á contemplación.
Nota musical
Cada pincelada é unha nota musical nunha sinfonía de cores e entoacións, un intento de capturar o inaprensíbel, o pasadío, onde a auga e o pigmento axudan a crear efectos de luz e sombra que engaden profundidade e vida á pintura a través dunha loita obstinada e incerta entre a artista e o medio, que enfatiza o proceso e relativiza o resultado final.
Co despregue dos seus elegantes pétalos sedosos, as papoulas de Teresa Argibay semellan latexar sobre o lenzo como desexos inflamados, nunha sensación de movemento e frescura que nos apreixa na súa luminosidade e crea un efecto de lixeireza e transitoriedade, a tal danza arrolada en tenue airexa primaveral.
Para Teresa Argibay, a acuarela é máis ca unha técnica pictórica; na súa paleta, a serenidade dos verdes contrasta audazmente co intenso vermello e coa frescura dos rosas suaves, e tórnase o medio idóneo para a exploración do sublime en todas as súas modalidades como expresión da emoción que nos aleita e renova.
E a vida aparece como un tremor escarlata que se irradia na alba do día, ese cómplice intre eterno e sempre fugaz que se abre á felicidade exhausta e compartida.
A matogueira
María Xesús Blanco
Assim mira ensimesmado os puntiños de cor azul que locen na matogueira, abeirada aos cascallos do edificio sen fachada nin tabiques. Semellan buscar acubillo, coma eles. Ata que escoita a voz queixosa de Aisha, a súa irmá pequena. Levan horas sen comer e a meniña quere saír do agocho. Mais tenta distraela amosándolle o espectáculo que acaba de descubrir.
Hai uns meses os dous corrían e xogaban preto desta paisaxe, agora mutilada, ata aquel solpor no que comezou o estrondo. O zunido das bolas de po anegándoo todo. Levan moito tempo vivindo á intemperie, deambulando ao redor dun recuncho imaxinario no que gardan os sabores e os recendos, os fracasos e as risas, as conversas e os aloumiños da casa familiar.
Assim vólvese e fálalle outra vez á súa irmá, que acaba de botar a andar. Lémbralle que han de permanecer ocultos entre as pedras e o anaco de parede ata que a escuridade absoluta lles permita moverse. O neno sabe ben o cautelosos que han de ser nesta parte da cidade.
De súpeto, o vento trae voces coñecidas devagar e sente alivio. Mentres un ruído forte estoura máis aló da calella. E de novo o silencio. Assim aperta o ombreiro de Aisha e dille, nun murmurio, que é hora de deitarse. E a meniña, temorosa agora, faille caso sen deixar de mirar os diminutos e resplandecentes vagalumes na matogueira.
Cincuenta ou cincocentos
Marina Losada Vicente
O sábado atopou cincuenta euros na rúa Alfaia. Nin tantos como para desequilibrar unha economía nin tan poucos como para pasar desapercibidos, pensou Xosefa. De ser delas, levaría un desgusto. Certo que unha vez que os meteu no moedeiro, o importe fundiuse co resto dos cartos que tiña para o mes sen pena nin gloria. Non así os seus remorsos.
O luns, ao pasar por diante da Policía Municipal, a idea que inicialmente desbotara, rebotou no seu interior. Quería devolverlle o diñeiro a quen o perdera, de certo que si, mais cumpría estar segura da auténtica propiedade. Diante dunha cantidade maior, poñamos douscentos euros, non o dubidaría... pero, quen denuncia a perda de cincuenta euros?
Preocupáballe que na Policía, onde traballa a súa curmá, a puxesen por puntillosa de máis se esixía probas inequívocas da propiedade dos cartos, ou que a tachasen de exceso de celo. Ademais, sabendo que hai xente que só busca facerse de notar, a súa parente pregoa tanta babecada, que podían incluíla na categoría das súper cívicas, que hai quen lles leva un chisqueiro sen gas, e non lle prestaba.
Se alguén denunciase a perda dese importe, como saber se eran os mesmos cincuenta euros que ela atopara? Nin o billete era o que atopou, pois xa o gastara, nin quen o reclamase podería identificalo, e mesmo era posible que non tivera idea de onde o perdera, pois de ser así daría con el, que estaba ben á vista.
Na cola do supermercado soubo dunha persoa que ese sábado perdera trescentos euros que acababa de sacar do banco mais, por mor de resultar sospeitosa, non preguntou os detalles e tampouco quen era. De ser ela pediría no banco un sobre que gardaría no bolso e de ser un home meteríaos no peto ou na carteira... Desde cando se perden os cartos por «parroquias»? E de ser así, onde está o resto?
Desbotou os remorsos, ao tempo que repasaba a rúa Alfaia de arriba a baixo en busca dos billetes perdidos, mesmo debaixo dos contedores do lixo. Iso si, coa promesa firme de que, de atopalos, iría de contado a denuncialo. Ou non... Se aínda fosen cincocentos!